Rozdział 6 - Czy ciekawość może być zgubna?

Wygląda na to, że jednak się udało. Czytajcie więc!

Dłubię w tej maszynie i dłubię. Dokręcam śruby i wkręty, wymieniam żarówki, naoliwiam przekładnie, zębatki, tryby i sprężyny. Niby takie monotonne czynności, a jak są wciągające.

Wilson pewnie spędzał w ten sposób większość czasu... ja od dawna mam już tylko papierkową robotę, nawet mój Cień ma ciekawsze zajęcia. Dziad jeden, sam jeździ na spotkania i reprezentuje mnie w wielu miejscach, a ja muszę wypełniać papiery na miejscu. Niesprawiedliwość wszechświata, jak nic.

Skończyłam wkręcać ostatnią żarówkę i zajrzałam do planów. Mhm, czyli muszę jeszcze naoliwić dźwignię i nałożyć świeżą warstwę lakieru przeciw kurzowego. To drugie wydaje się dziwne... ale skoro tak pisze to tak też zrobię. Wzięłam w dłonie buteleczkę z oliwą i wlałam trochę jej zawartości do mechanizmu dźwigni. Następnie przesunęłam ją delikatnie, oczywiście nie do końca, w górę i w dół, żeby oliwa wlazła gdzie ma wejść.

Po kilku minutach stwierdziłam, że jest już w porządku i zostawiłam ją w wyjściowej pozycji.

Dobra to teraz trzeba znaleźć ten lakier, zerknęłam jeszcze do teczki, aby sprawdzić czy nie ma tam jeszcze jakiejś wskazówki. Ku mojej radości, była. Mały rysunek walizki, takiej samej jak tej pod blatem, w drugiej części strychu.

Zebrałam się z podłogi i otrzepując fartuch z kurzu, ruszyłam w wskazanym kierunku.

Na miejscu wyjęłam co było mi potrzebne, a mianowicie puszkę z rzeczonym lakierem i pistoletem do jego aplikowania. Zdziwił mnie jednak fakt, iż na blacie leżała moja torba i płaszcz. Nie pamiętam, żebym je tutaj przynosiła... A tam, pewnie wyleciało mi z głowy, że to zrobiłam, przecież same nie przyszły, a jak nie ja je przyniosłam to kto? Zbagatelizowałam sprawę i zebrałam ze stołu swoje rzeczy, aby jak najszybciej wrócić do pracy.

Nałożenie tego nieszczęsnego lakieru było dość kłopotliwe, nigdy czegoś takiego nie robiłam...ale śmiem twierdzić, że poszło mi bardzo dobrze. Sprawdziłam jeszcze w planach, czy na pewno niczego nie przeoczyłam. Na szczęście nie, wszystko co mogłam zrobić, zrobiłam

Stanęłam kilka kroków dalej i przyjrzałam się naprawionej, wyczyszczonej, oraz wylakierowanej maszynie. Aż miło na nią teraz popatrzeć. Uśmiechnęłam się lekko i odwróciłam się na pięcie, chcąc iść się przebrać. Przeszkodziło mi w tym ukłucie winy po zerknięciu na bałagan dookoła.

Westchnęłam przeciągle, chyba nie pozostaje mi nic innego jak tu posprzątać...

Przebrałam się czym prędzej i schowałam strój ochronny do szafy. Po czym zaczęłam zbierać narzędzia i metalowe śmieci z podłogi, złorzecząc przy okazji pod nosem.

– Tak jakby porządek nie mógł wziąć przykład z bałaganu i robić się sam...

 ***

Sprzątanie trochę mi zajęło, zresztą mówiłam jaki bałagan tam panował... istna tragedia. Podczas tego mojego latania po strychu, zdążyło się zrobić dość chłodno. Nie dziwię się, w końcu jedyne okno na strychu nie posiada wbudowanej szyby. Przez te powody byłam też zmuszona założyć swój płaszczyk, nie chcę się przeziębić przez taką błahostkę, jest przecież dopiero połowa wakacji.

Zmiotłam ostatnią porcję pyłu z podłogi na szufelkę i władowałam do kosza na śmieci. Heh, koniec z tym sprzątaniem. Westchnęłam głośno, przeciągając się przy okazji. Coś strzeliło mi w kręgosłupie, naprawdę odzwyczaiłam się od 'pracy w terenie'. Aż dziwne, że niecałe dwa wieki temu potrafiłam być na nogach dobre parę dni bez spania, a teraz padam po ledwo dwunastu godzinach. Zmiękłam strasznie... może czas znowu wyruszyć.

Nie, nie, nie i jeszcze raz nie, przecież nie mogłabym zrobić czegoś takiego ekipie. Chociaż stary

dom mogłabym odwiedzić, jeśli jeszcze stoi.

Rozmarzyłam się lekko, stary dom... ta moja urokliwa posiadłość. Ile mnie tam już nie było?

Dobra koniec. Trzeba zająć się tym co jest tu i teraz. Odłożyłam miotłę z szufelką do kąta i obróciwszy się zamaszyście, ruszyłam w stronę maszyny. Przysiadłam sobie centralnie naprzeciwko niej i zajęłam się ponownym wertowaniem zapisków Wilsona z teczki. Szukałam jakiejś wskazówki co do uruchomienia maszyny, czegokolwiek co mogłoby mi pomóc.

– No weź, cokolwiek...Musi tu przecież coś być – mruczałam pod nosem, nerwowo przewracając kolejne kartki.

Spędziłam tak trochę czasu, przejrzałam te papiery dobre dziewięć razy i nic. Kompletnie nic nie znalazłam. Przetarłam dłonią piekące lekko oczy i wstałam z podłogi. Przespacerowałam się dookoła maszyny z nadzieją, że może tu będzie jakaś wskazówka. Zawiedziona stwierdziłam jednak po chwili, że i tutaj nic pomocnego dla mnie nie ma.

Zrezygnowana opadłam z westchnięciem na fotel, dlaczego najwięcej trudności znajduje się na samym końcu. Czy na pewno jestem taka genialna jak twierdziłam? Skoro nie mogę sobie z jedną rzeczą poradzić, to chyba nie bardzo. Spuściłam głowę i zakryłam twarz dłońmi, pozwalając sobie na smutny uśmiech.

– Wybacz, że przeszkadzam moja droga, ale wyglądasz jakby coś cię trapiło – z zamyślenia wyrwał mnie nieznajomy męski głos, dochodzący z naprzeciwka.

Lekko przestraszona podniosłam głowę zerkając w tamtym kierunku. Nikogo jednak nie ujrzałam.

Zaintrygowana wstałam i spytałam w przestrzeń

– Na jakiej podstawie tak twierdzisz? – bardzo starałam się, żeby głos mi nie zadrżał, ale nie wyszło.

Usłyszałam śmiech, dość przyjemny dla ucha...ale tak jakby momentami niepokojący.

– Twierdzę tak, gdyż niecałe dwa miesiące temu, w tym samym pomieszczeniu, na tym samym fotelu, w identycznej pozycji, siedział pewien naukowiec... – odpowiedział spokojnie głos, zarejestrowałam dodatkowo, że wydobywa się on z radyjka na stoliczku.

– Mówisz o Wilsonie! Co się z nim stało, gdzie jest? Powiedz mi co wiesz, proszę – poprosiłam nerwowo, podchodząc do radia.

– A nie chciałaś przypadkiem wiedzieć jak uruchomić tą maszynę? – dostałam wymijającą odpowiedź, jednak ton głosu wskazywał na to, że odpowie mi jedynie na to pytanie.

– Powiesz mi jak? – spytałam potulnie, w myślach wyklinając na wszystkie strony.

Głos ponownie się zaśmiał, tak inaczej, bardziej złośliwie niż z rozbawienia. Nie zwróciłam na to jednak zbyt wielkiej uwagi i przypatrywałam się radiu wyczekując na odpowiedź.

– Ależ oczywiście, moja droga! Dla ciebie wszystko! – wykrzyknął głos po czym ponownie zaniósł się śmiechem.

– To mów ja czekam – odpowiedziałam z lekkim niepokojem, tupiąc nerwowo nogą.

Głos momentalnie ucichł.

– Maszynę można uruchomić, tylko i wyłącznie, pociągając za dźwignię – odpowiedział spokojnie, tak jakby wcale przed chwilą się nie śmiał.

Spojrzałam w stronę radia zdziwiona, jak mogłam o tym nie pomyśleć, jestem idiotką czy jak?

To przecież takie oczywiste... Chociaż, gdy znalazłam maszynę dźwignia była opuszczona, a maszyna zepsuta... zresztą kogo to obchodzi.

– Jesteś stu procentowo pewny? – spytałam, niepewnie podchodząc do maszyny i kładąc dłoń na gałce dźwigni.

– Tak jestem, uruchom ją wreszcie! – ponaglił mnie głos, a zrobił to takim tonem, że mimo niepewności, natychmiast wykonałam jego żądanie.

Maszyna zaczęła warkotać i skrzypieć, większość wnętrza wysunęła się do góry, ponad moją głowę.

Wszystkie zębatki i pokrętła obracały się powoli, a cała maszyna po dokładnym przyjrzeniu się, wyglądała jak wyszczerzona złowieszczo twarz. Cofnęłam się przestraszona kilka kroków do tyłu...

Nagle coś chwyciło mnie za kostki u nóg, zerknęłam przerażona w tamtym kierunku, trzymały mnie jakieś takie szponiaste dłonie... ale jakby nie do końca materialne. Zaczęłam się im wyrywać w akompaniamencie złowieszczego śmiechu wydobywającego się z radia. Nie miałam jednak żadnych szans, cieniste dłonie były zbyt silne. Po kilku sekundach oplotły mnie w całości, przesłaniając mi wzrok i tłumiąc krzyk pociągnęły mnie w nieznanym kierunku.

Ostatnie co pamiętam to ten mrożący krew w żyłach męski śmiech i przerażającą ciemność.

Straciłam przytomność.

***

Cheysy siedziała w swoim pokoju na łóżku wraz z Sebastianem, G i cieniem Autorki, grając w karty. Dwójka wymieniona na końcu ze skupieniem układała karty w ręce tak, żeby było im je wygodnie trzymać. Nasza parka zaś przypatrywała się im z lekkim uśmiechem, ich karty były już poukładane i każde z nich trzymało je w ręce. Dłoń Cheysy leżała na pościeli spleciona z chłodną dłonią czarnowłosego. Wszystko wydawało się być w porządku, atmosfera była lekka i przyjemna.

Nagle całą czwórkę uderzyło dziwne uczucie, poczuli się jakby stracili coś ważnego. Spojrzeli po sobie przestraszeni... Chwilę później porzucili doczesne zajęcie i czym prędzej pobiegli do sali tronowej.

Na miejscu spotkali resztę ekipy, wszyscy z tym samym pytaniem wymalowanym na twarzy. Coś musiało się wydarzyć z Autorką skoro poczuli to wszyscy, coś strasznego przez co przestali czuć jej mentalność, jej obecność.

G ledwo stała na nogach opierając się o Chesa, Cheysy płakała tulona przez Sebastiana, Raven siedziała na chłodnej podłodze chowając twarz w dłoniach. Reszta zaś patrzyła po sobie ze smutkiem, strachem i troską na twarzach.

Cień jednak starając się zachować zimną krew, rozpaczliwie próbował połączyć się ze swoją twórczynią. Nigdy jeszcze nie był w takiej sytuacji, łączność z Autorką miał od zawsze. Przed kilkoma minutami czuł jeszcze jej obecność, a teraz... Cisza. Głucha, przerażająca cisza.

Autorka przepadła. Nikt nie wiedział co dokładnie się stało i kto to spowodował. Nie mogli też pojechać za nią, bowiem cel podróży Autorka przed nimi zataiła.

Pozostała jednak jedna wskazówka. Tajemniczy napis wyryty na biurku w gabinecie, odkryty dwa dni później przez Sebastiana.

„A Ride to hell, my dear?”

 No i co o tym myślicie? Powinien tutaj chyba być napis 'Koniec'? Nie sądzicie?

 Taki żart, to nie koniec to dopiero początek, Prolog. 

Kim jest tajemniczy głos? Co stało się z Autorką? Gdzie jest ten Wilson? Na te i na wiele innych pytań odpowie ciąg dalszy... Jeśli kiedykolwiek powstanie. 

A teraz za to czas na ogłoszenia 'parafialne', za kilka dni wyjeżdżam, więc nie oczekujcie nowych notek wcześniej niż we wrześniu, ewentualnie pod koniec sierpnia. Co ja tu jeszcze chciałam powiedzieć <zerka na kartkę>, a tak komentarze, piszcie ich dużo i możliwie jak najdłuższe. 

I ostatnia rzecz. Dedykacje, w gwoli ścisłości.

Ten ostatni rozdział Prologu dedykuję Arisu-neesan(odezwij się, wiem że tam jesteś), Will (która pisze komentarze, co mnie bardzo cieszy) i Amaterasu( która jak wiem jest w trakcie czytania).

Pozdrawiam was, ślę całusy i takie tam różne.

Do zobaczenia!