Rozdział 5 - Maszyna, czarny humor i koszmary zasnute tytoniowym dymem

Trochę 'wcześnie', ale trudno!
Czytajcie, więc, a ja odezwę się na dole.

Na strychu panowały istnie egipskie ciemności, ja zaś próbowałam się przez nie przedrzeć i przy okazji się nie zabić. Szukałam włącznika światła lub chociażby zasłoniętego okna, w każdym bądź razie jakiegoś źródła światła.

Po kilku minutach udało mi się wymacać zasłony, były dość ciężkie i grube, więc rozsunięcie ich zajęło mi chwilę. Najważniejsze to, że mi się udało i do pomieszczenia wpadło w końcu światło.

Strych okazał być się sporawą pracownią, po jego stanie, mogę jednak wywnioskować, że nie był odnawiany tak jak reszta domu. Boazeria na ścianach była już wyblakła, a w niektórych miejscach znajdowały się też ślady po eksperymentach naszego naukowca. Sufit był spadzisty, a biała farba, którą kiedyś został pokryty, łuszczyła się i odpadała w kilku miejscach. Podłogę częściowo pokrytą granatowymi popękanymi płytkami i podstarzałymi deskami, zakrywała spora warstwa kurzu i porozrzucane narzędzia. Okno, które odsłoniłam znajdowało się naprzeciwko drzwi, było okrągłe i bez szyby, rozświetlało jednak bardzo dobrze całe pomieszczenie.

Po prawej stronie pracowni znajdował się ogromny blat, na którym oprócz przeróżnych szkieł laboratoryjnych znajdowały się papiery różnego pochodzenia, przyrządy do pisania i gdzieniegdzie narzędzia. Pod blatem zarejestrowałam dwie gaśnice (pewnie tak na 'wszelki wypadek'), sporą czerwoną metalową skrzynkę, staroświecką walizkę z wystającymi z niej papierami i spawarkę razem z maską ochronną.

Niedaleko stała szafa, nie taka duża jak w garderobie... ale taka w sam raz. Zajrzałam do niej zaciekawiona. Uśmiechnęłam się delikatnie, oprócz kilku kompletów ubrań na zmianę, fartucha chemika, ochronnych gogli i rękawiczek leżących na dwóch najwyższych półkach, znajdowała się tam dość stara maszyna do pisania i kolejne gaśnice. Ciekawe ile wybuchów musiało nastąpić na tym strychu, żeby Wilson trzymał po kątach taką armię gaśnic. Zachichotałam pod nosem...

Chwila, chwila! Ja zachichotałam?! O Jashinie, dziecinnieję na starość.

Ekhm... Nie ważne.

Rozejrzałam się czy czegoś przypadkiem nie przeoczyłam. Z lewej strony okna jest ścianka oddzielająca część pomieszczenia do którego prowadzą osobne drzwi...tam zajrzę później. Teraz interesuje mnie co kryje się po prawej stronie okna. Kiedy je odsłaniałam, musiałam nie świadomie coś zakryć. Zbliżyłam się do okna i odsunęłam zasłonę w bok. Chwilę później pożałowałam.

Za storą bowiem, krył się powieszony za ręce ludzki szkielet. Kiedy go ujrzałam, momentalnie odskoczyłam jak oparzona, z przerażeniem pomieszanym ze zdziwieniem na twarzy. Uspokoiłam się jednak równie szybko jak odskoczyłam i podeszłam do niego z powrotem.

Jakże wielka była moja ulga, gdy po jego oględzinach okazało się, że jest to jedynie replika szkieletu. Wykonana z metalu i pomalowana na realistycznie wyglądający kolor.

Przesunęłam ręką po kajdanach na których wisiał i po raz kolejny, uśmiechnęłam się do siebie.

-Co Wilson? Czarny humor jest Ci, jak widzę dobrze znany?- szepnęłam z dziwną czułością w głosie, gładząc opuszkami palców chłodny metal. Po chwili jednak przerwałam, lekko przestraszona własnym zachowaniem i wróciłam do poprzednich czynności.

Wybrałam się do drugiej części strychu, intuicja podpowiadała mi, że tam jest to czego szukam.

Nie zwiodła mnie ona i tym razem, za kolejnymi drzwiami kryła się poszukiwana maszyna, śrubka w śrubkę jak na szkicu z teczki.

Sięgała mi ona do ramion i była szeroka na trzy-cztery metry, oceniając na oko. Była zbudowana z różnych kawałków metalu pospawanych, z kilkoma przyciskami i pokrętłami, oraz z jedyną dźwignią, opuszczoną w dół.

Niedaleko stał niewielki stolik na którym stało małe radyjko w stylu retro (że się tak wyrażę), zakurzony czarny kubek i kilka narzędzi. Naprzeciwko niego stał fotel ze skórzanym czerwonym obiciem, identyczny jak ten z biblioteki.

Zbliżyłam się do tej tajemniczej maszyny, trzeba zbadać jej stan i porównać konstrukcję z planami.

Ciekawe ile czasu to zajmie?

 

 ***

Trochę zajęło, to trzeba przyznać.

Stan maszyny nie był najlepszy, wiele elementów było przyrdzewiałych lub zniszczonych.

Nie wiem co mogło spowodować to drugie, szczególnie, że nie wyglądają na uszkodzone przez kogoś...

Zerknęłam do planów... Aha, i tu cię mam. Wszystko przez tą dźwignię, w wyjściowej wersji powinna być podniesiona do góry, a nie opuszczona w dół, tak jak jest teraz. Szybko przesunęłam ja na właściwe miejsce, dźwignia zachrobotała przy tym straszliwie, widocznie zdążyła zardzewieć.

Sprawdziłam czym prędzej czy cokolwiek w konstrukcji uległo zmianie...

Niestety nic się nie zmieniło, jak była zepsuta, tak jest dalej.

Czyli co? Rozumiem, że jeśli chcę się dowiedzieć jak to cholerstwo działa to muszę najpierw je naprawić. To dosyć kłopotliwe, ale... jeśli to mi pomoże go znaleźć... to czemuż by nie?

Zdecydowałam, biorę się do roboty.

Z takim też postanowieniem, ruszyłam do szafy po fartuch i gogle, żeby się przebrać. Pewnie wyglądam w tym dość zabawnie szkoda, że nie wzięłam aparatu fotograficznego...

Dobra koniec, do roboty, chwyciłam plany i zabrałam się do pracy.

 ***

Ech, zaczyna się ściemniać, a została do naprawienia jeszcze ponad połowa. Wcześniej, nie zauważyłam, że uszkodzenia sięgają tak głęboko. Skończyłam dokręcać kluczem podstawę na pokrętło, które odpadło i przetarłam czoło wierzchem dłoni. Zdjęłam gogle i powoli podniosłam się z podłogi, klucz trzymany w ręce rzuciłam gdzieś w kąt, ziewając przy okazji rozdzierająco.

Dawno już tyle nie pracowałam jednego dnia... Dobra pracowałam, ale to była papierkowa robota, więc się nie liczy.

Zerknęłam na swoje dłonie, były całe w smarze, wytarłam je czym prędzej w fartuch, który chwilę później, razem z goglami, wylądował na fotelu.

Ja zaś poczłapałam na dół, aby coś zjeść... i może chwilę się zdrzemnąć.

Ze śniadania zostały jeszcze składniki, więc zrobiłam sobie trochę kanapek. 'Pożyczyłam' sobie też trochę herbaty sosnowej, bowiem niezwykle w niej zasmakowałam.

Zjadłam z apetytem, a później najedzona położyłam się na kanapie. Nastawiłam budzik w telefonie, tak aby zadzwonił za trzy godzinki, zakryłam się swoim płaszczem i zamknęłam oczy.

Zasnęłam niemal natychmiast, z wiadomych powodów...

 ***

Siedziałem tam gdzie zwykle, w całkowitych ciemnościach, z nogą założoną na nogę. Przyglądałem się swojej nowej zdobyczy cały dzisiejszy dzień. Szczerze mówiąc nie spodziewałem się, że tak łatwo uda mi się ją wyciągnąć z bezpiecznych objęć Krainy-Nie-Tutaj. Fortel z listem był najbanalniejszy, a i tak najskuteczniejszy... Chyba, że po prostu, przez te kilka wieków, stała się zbyt ufna i pewna siebie.

Sięgnąłem ręką do wewnętrznej kieszeni marynarki i wyjąłem z niej paczkę cygar. Wyłuskałem z niej jednego, wetknąłem do ust i odpaliłem od podsuniętej przez cienistą dłoń srebrnej zapalniczki. Zaciągnąłem się, wypuszczając powoli dym, rozkoszując się tytoniową kompozycją.

Rozchyliłem lekko oczy i spojrzałem na dwukolorową dziewczynę śpiącą z podkulonymi nogami. Płaszcz którym była przykryta lekko się z niej zsuwał, a jej włosy, całe w nieładzie, okalały jej twarz. Wyglądała spokojnie, nic nie mąciło jej snu... tak, śpij sobie... póki jeszcze możesz.

-Wszystko idzie zgodnie z planem, nieprawdaż moja droga?- mruknąłem pod nosem, uśmiechając się złowieszczo.

 ***

Zerwałam się ze snu z krótkim krzykiem na ustach i rozejrzałam się ze strachem po pomieszczeniu. Oddychałam głęboko próbując się uspokoić, ale nie, serce waliło dalej. Nawet nie pamiętam co mi się śniło... Zerknęłam na wyświetlacz telefonu. Ech, do budzika została jeszcze godzina, ale nie mam zamiaru się znowu kłaść. Po co? Nie chcę znowu zrywać się z krzykiem . Przetarłam oczka i zrzuciwszy z siebie płaszcz poczłapałam do łazienki.

Na miejscu przejrzałam się dokładnie w lustrze. Miałam straszliwie podkrążone oczy i tak jakby lekko zapuchnięte... płakałam? Nie wierzę.

Spojrzałam na ubranie, rękawy koszuli były poplamione w kilku miejscach smarem, dodatkowo cała reszta była mokra od potu. Głupie koszmary, przez nie muszę szukać czegoś na zmianę.

Chyba jeśli pożyczę sobie coś z garderoby to raczej nic się nie stanie, prawda? Może będzie tam coś w moim rozmiarze... ale to potem, muszę się umyć.

Jak pomyślałam tak zrobiłam.

Dokładnie umyta, mokrymi jeszcze włosami,w samym ręczniku, zawędrowałam na piętro w poszukiwaniu ubrań.

Z garderoby zabrałam sobie białą koszulę z kołnierzem, bordową kamizelkę i czarne lekko zwężane spodnie.

Nie mogłam się powstrzymać i z przedpokoju zabrałam do tego stroju, te eleganckie czarne buty. Co fakt, to fakt, musiały być już dość stare, bo pasowały na mnie jak ulał. No... chyba, że Wilson ma taką małą stopę. Zaśmiałam się cicho i szybko przebrałam.

Przejrzałam się w wbudowanym w szafę lustrze. Wyglądałam świetnie, chociaż... podwinęłam rękawy do łokci i zapięłam specjalnym paseczkiem... o teraz jeszcze lepiej. Trochę staroświecki krój, ale podoba mi się. Przypomina mi styl czasów mojej młodości (brzmię jak jakaś stara baba, wiem)... Koniec wspominania!

No.

Po pozowałam jeszcze trochę przed lustrem, wiem to głupie i dziecinne, ale nie mogłam się powstrzymać. Po skończeniu, poszłam wysuszyć i uczesać włosy. Zostawiłam je rozpuszczone, w taki sposób, aby się lekko pofalowały.

Dobra jestem gotowa. To idziemy na ten strych, kończyć z tą maszyną. Mam nadzieję, że tym razem się tak nie ubabram.

Cholera. I znowu nie wiem co napisać pod notką. Te Autorskie dylematy...
Dobra już nie marudzę, są w końcu wakacje i wręcz nie wypada.
Dziękuję wszystkim za wejścia (a najbardziej tej co się odezwała) i wyrażam nadzieję, że to co tu czytacie podoba wam się równie bardzo jak mi (tsa, jeszcze w samozachwyt tu wpadnę).
I to chyba tyle.
Pozdrawiam.

Ps. Dedykacja należy do Will (bo wlała w moje serce radość swoim komentarzem), oraz do Arisu-neesan (która przebywa aktualnie w Egipcie(czekam na relację)). Do 'zobaczenia' za tydzień.
Piszcie komentarze!!! (a jak nie, to już nic nie będę pisać :P)